Warszawa tak słodka!

Gdyby jakieś trzy lata temu zapytać mnie, które miasta w Polsce powinien zobaczyć zagraniczny turysta – powiedziałabym raczej Kraków, Wrocław, Gdańsk. Warszawa zawsze w moich rankingach była pomijana. Miasto przeze mnie niezrozumiałe, trudne i obce. Ale, ale... od mojej ostatniej, zeszłorocznej wycieczki zmienia powoli swoje oblicze.

Tym razem Stolica przygotowała dla mnie przygodę szlakiem najlepszych stołecznych deserów. Warszawa jest naprawdę słodka, czasem aż wykrzywia usta. Opakowana w różne oblicza słodkości. Czasem jest słodyczą bez pomysłu, ale z dobrym marketingiem. Innym razem ta słodycz ma dobre układy, w których interesie jest bronić od dawna obowiązującego porządku. Czasem jest banalna i bezrefleksyjna. Słodycz umila piękne chwile z przyjaciółmi, bo #yolo. Słodycz nie pozwala o sobie zapomnieć. Ale skupmy się jednak na deserach. 

Trzy desery na trzy dni w Warszawie

Odette

W pierwszy dzień moje nogi, a właściwie koła miejskiego roweru, zawiodły mnie na ulicę Górskiego 6, gdzie od lutego tego roku mieści się jedna z najbardziej wyrazistych warszawskich cukierni. Odette jest miejscem prowadzonym przez Katarzynę Zieniewicz, Krzysztofa Rabka i Jarosława Nowakowskiego. Przestrzeń i desery balansują tu pomiędzy uporządkowaną, przejrzystą geometrią oraz absolutnym szaleństwem, które kryje się pod przykrywką symetrycznej formy. Patrząc na Odette można by ją posądzić o zaburzenia obsesyjno-kompulsywne związane z potrzebą porządkowania ogromu wspaniałych smakowych bodźców. 

Przestrzeń Odette znajduje się na paterze nowego apartamentowca o bardzo jasnej i prostej strukturze. Zajmuje dwa pomieszczenie – jedno to cukiernia otwarta dla klientów, a drugie, oddzielone szklaną ścianą, to miejsce powstawania deserów i przestrzeń warsztatowa. Latem przed Odette jest jeszcze kilka stolików na zewnątrz, a że Górskiego nie jest ruchliwą ulicą – warto z nich skorzystać.

Desery Odette czerpią swe formy z prostych przestrzennych figur. Rzecz na tyle piękna i jeszcze niespotykana w polskim cukiernictwie, że niemalże życiowym wyborem staje się „Wbić, czy nie wbić widelczyk? Oto jest pytanie!”. Gdy zdecydujemy się jednak zniszczyć tę harmonię, okazuję się, że wsiadamy do smakowego rollercoaster'a - przed nami różnorodne struktury, musy, pianki, chrupiące ciasteczka, sprężyste otoczki, bardzo intensywne smaki. Czekolada jest bardziej czekoladowa, wanilia bardziej waniliowa, karmel bardziej karmelowy, owoce bardziej owocowe... W Odette można się przekonać, ile znaczą najlepsze składniki, przywożone z całego świata i niezamęczone przez nieprofesjonalną obróbkę. Tu nie ma drogi na skróty. 

Tak samo jak desery, wyważone jest wnętrze cukierni – bardzo mocne materiały i kształty: lastrykowa lada, boazeria, szkło, krzesła i stoły w klimacie art deco, zestawione są ze stylistyką z przeciwnego bieguna: pastelami, szarościami, złamaną biel, złotem, czernią.

Droga Odette prosiłabym Cię jedynie o lepszą kawę i bardziej oszczędną w ruchach i minach  obsługę.

Lukullus

Drugim miejscem, jakie odwiedziłam był Lukullus, którego od bardzo dawna obserwuję w mediach społecznościowych. Jest to cukiernia rodzinna, która nie wyrosła wraz z nowofalową modą na uczciwe wypieki, ale kształtowała i sprawdzała swoje receptury od lat. Założona w 1946 przez Jana Dynowskiego, opierając swą działalność na solidnym rzemiośle, doczekała się trzeciego pokolenia właścicieli.

Mijają już ponad trzy lata od kiedy cukiernia rozpoczęła nowy etap w swojej historii. Odświeżyła wizerunek i proponuje swoim klientom tradycyjne polskie wypieki, a także te inspirowane francuskimi klasykami. Lukullus - nowoczesne oblicze polskiego cukiernictwa - zachował to, co w tradycji najlepsze i połączył z najnowszą wiedzą o technikach i selekcji produktów. Chyba nie pomylę się za wiele, jeśli napiszę, że zapoczątkował zmiany jakie zachodzą w świecie polskich słodkich wypieków.

Ważnym dla Lukullusa jest osadzenie w polskiej kulturze – polskie produkty: ich sztandarowy składnik – masło z Grajewa, sezonowe i lokalne owoce, które wchodzą do repertuaru wraz z kolejnymi związanymi z porami roku wypiekami.Wśród produktów Lukullusa, jak na każdą, dobrą, polską cukiernie przystało znajdą się: ptysie, bezy, pączki, bajaderki (tu nazywane Bombą Hrabską), szarlotka, ciasto drożdżowe, torty, a także te francuskie, tarty, wśród nich bestseler Limoncello i croissanty.  

Postawienie na młodą Polskę podkreśla również współpraca z projektantami i grafikami którzy tworzą fenomenalną, wizualną oprawę Lukullusa, są wśród nich Olka Osadzińska, Bożka Rydlewska, Anna Warszawska, Jan Dziaczkowski. Dzięki nim zapadają w pamięć lukullusowe opakowania i wnętrza zdecydowanie inspirowane secesją, fantasmagoryczne, kipiące zdobieniami tapety w roślinne i zwierzęce printy, uzupełnione złotymi i srebrnymi dodatkami. 

Lukullus ma piękną polską duszę i w Warszawie już siedem punktów, w których codziennie swą pracą składa hołd masłu. A że masło uwielbiam – stąd już prosta droga do tego, by uwielbiać Lukullusa!

Uki Uki

Ostatnie miejsce - Uki Uki - nie jest cukiernią, a restauracją, gdzie serwuje się udon, który tak bardzo (jak wszystko, co japońskie) chciałam spróbować. Kiedy ceremonia spożycia, bo tak to należy nazwać, bulionu z dodatkami dobiegła końca, zajrzeliśmy jeszcze do karty w poszukiwaniu deserów. Tu skromnie, tak jak w całym menu. Uki Uki zdecydowanie nie stawia na ilość, tylko na jakość! Na liście trzy opcje - lody z zielonej herbaty, lody z fasolki adzuki i lody z zielonej herbaty z kluseczkami mochi. 

Zdecydowaliśmy, że spróbujemy wszystkiego. Po czym okazało się, że nie będzie nam dane. Szef nie zgodził się na wydanie nam lodów z fasolki, które w 35 stopniowym upale, podobno, nawet w lodówce straciły zadowalającą go formę. I tak oto została nam matcha i mochi. 

To było moje pierwsze spotkanie z lodami matcha i znajomość ta bardzo dobrze się zapowiadająca. Uki Uki rzuciło mnie na kolana. Lody miały doskonałą konsystencję - nie były bardzo zmrożone, ale też nie roztapiały się w mgnieniu oka. Za to można było zobaczyć (!), jak powoli oddają zimno i przy każdym razie skrobać łyżeczką kremowe lody. Matcha w smaku ziemista, z nutami jodu, doskonale uzupełniona słodko-kwaśnym syropem z muscovado i sosem śliwkowym (o którym nie wspomniano w menu), do tego tłustość i mleczność śmietany podbita chrupiącą orzechową posypką. To była doskonała pełnia, mieszczącą balans wszystkich smaków - słodkiego, słonego, kwaśnego, gorzkiego i umami. Kluseczki przyjemnie kontrastowały temperaturą, przy tym były wzorowo wykonane. Tak właśnie okazało się, że do Uki Uki chodzi się także na desery.

Warszawo, dzięki i słodkiego, miłego życia!